Shuma është dyfishi i asaj që Netflix ka investuar në K-drama që nga viti 2016 – dhe nuk është çudi duke pasur parasysh suksesin monumental të Squid Game si dhe The Glory and Physical: 100. Në një deklaratë, bashkë-CEO i Netflix, Ted Sarandos tha se kompania kishte "Besim i madh se industria kreative koreane do të vazhdojë të tregojë histori të shkëlqyera", duke vënë në dukje se argëtimi korean ishte "tani në zemër të egërsisë kulturore globale".

Si një koreano-amerikan i gjeneratës së dytë, kjo ndihet e çuditshme. E bukur! Por edhe jashtëzakonisht e çuditshme.

Për pjesën më të madhe të fëmijërisë sime, K-dramat ishin diçka që e shikoja me prindërit e mi në "kanalin Korean" në CRT-në tonë të çmuar. Mezi mbaj mend gjysmën e shfaqjeve - ishte një me një mbret plak tullac i cili vishej me ar dhe kishte një sy të çuditshëm - por më kujtohet se si fëmijët në shkollë më ngacmonin për gjimnazin që mamaja ime paketonte në kutinë time të drekës. Të njëjtët fëmijë më ngacmuan gjithashtu që dëgjoja artistë K-pop si HOT dhe Baby VOX. Pra, ndryshimi i fundit në zeitgeist kulturore Sarandos i referohet? Ai ku BTS dhe Blackpink janë të njohura, kujdesi korean i lëkurës vërshon TikTok dhe Paraziti fiton një Oscar? Ai që është përgjegjës për shfaqjen e termave si koreaboo?

Do të doja t'ia tregoja këtë vetes sime më të re. Se si kultura që më pëlqeu në fshehtësi, ajo që futa në qoshet më të errëta të trurit tim kur me miqtë e mi amerikano-amerikanë, do të ishte një ditë në zemër të zeitgeistit kulturor global. Në të njëjtën kohë, ka një pjesë e imja që është në mënyrë të paarsyeshme e frustruar dhe e mërzitur se sa e lehtë është bërë gjithçka - dhe sa i vetmuar ndihem ende edhe pse më shumë miq jo-aziatikë më dërgojnë mesazhe për varësinë e tyre të fundit nga drama K sesa në çdo pikë tjetër në jeta ime.

Në ditët e lashta, më duhej të shkoja në një bodrum të zymtë të një qendre tregtare në Flushing, Nju Jork, dhe të merrja me qira DVD të paligjshme nga një gjysh i dyshimtë. Unë do të shikoja episodet e një drame ndërsa vizitoja familjen gjatë pushimeve verore. Kur u ktheva në shtëpi, do të më duhej të kërkoja në internet për episode të prera në një milion pjesë në rezolucion të cilësisë së patates vetëm për të zbuluar se çfarë ndodhi. Mësimi im i parë në përmbajtjen e bllokuar nga rajoni ishte kur bleva me marrëzi DVD gjatë verës dhe zbulova se ato nuk do të luheshin në DVD player-in tim amerikan. Tani, thjesht mund të hap Netflix, dhe ka kaq shumë K-drama, nuk di nga të filloj. Madje ato janë të titruara mirë në anglisht, kështu që çdokush mund t'i shikojë, edhe nëse humbet disa nga nuancat më të bukura. (Shih: rrënimi i përkthimit të gganbu në lojë kallamar.)

Por pjesa frustruese e gjithë kësaj është se si Netflix bëhet, në një farë mënyre, arbitri i mënyrës sesi amerikani mesatar i sheh K-dramat. Po, Squid Game ishte aq popullor sa mori një sezon të dytë. Po, është jashtëzakonisht mbresëlënëse që Netflix mori Avokatin e Jashtëzakonshëm Woo kaq shpejt. (Prisja muaj për të marrë në dorë një transmetim të besueshëm për një seri të tërë.) Por kur familja dhe miqtë më treguan për Goblin (i njohur edhe si Guardian: The Lonely and Great God), një nga K-të më të njohura. dramat e të gjitha kohërave, me aktorin Gong Yoo të Squid Game, nuk gjendej askund në Netflix. Kur "Bad Prosecutor" doli vjeshtën e kaluar, me protagonistin tim aktual të idhullit Do Kyung-soo, po ashtu mungonte në veprim.

nuk është gjëja më e keqe. Kjo është arsyeja pse unë kam një abonim Rakuten Viki. Por kjo disi ngre diçka që Sarandos tha në deklaratën e tij. "Është e pabesueshme që dashuria ndaj shfaqjeve koreane ka çuar në një interes më të gjerë për Korenë, falë tregimeve bindëse të krijuesve koreanë."

Miqtë do të pyesin se çfarë filmash të Bong Joon-ho duhet të shikojnë pas Parasite, dhe i vetmi që shikojnë vazhdimisht është Okja sepse është ai në Netflix. Unë mund të rekomandoj "Memories of Murder" gjithçka që më pëlqen, por e di që shumica e miqve të mi do të tundin kokën dhe nuk do të shqetësohen kurrë sepse Netflix nuk e ka atë. Mund të them se më pëlqeu Lee Byung-hun e Squid Game në Joint Security Area – ku luan edhe Song Kang-ho nga Parasite dhe u drejtua nga Park Chan-wook i Oldboy – por nuk është në Netflix. Unë, personalisht, dua të shikoj My Annoying Brother, dhe megjithëse është i disponueshëm në Netflix në vende të tjera, nuk është këtu dhe nuk është në Rakuten Viki. Mund të paguaja 3,99 dollarë për ta marrë me qira, por përsëri, me kë do të mund të flisja për të tani që prindërit e mi janë larguar?

Ky nuk është me të vërtetë faji i Netflix. Bllokimi i rajonit është vetëm një mburojë e keqe nga epoka e DVD-së. Plus, unë nuk i fajësoj miqtë e mi që nuk duan të dalin nga rruga e tyre për argëtim të huaj kur ka kaq shumë përmbajtje në përgjithësi. Netflix në fakt ka një përzgjedhje mjaft mbresëlënëse të filmave dhe shfaqjeve televizive koreane. Me këtë investim prej 2.5 miliardë dollarësh, jam i sigurt se do të përmirësohet. Dhe nuk është vetëm Netflix. Suksesi i platformës në këtë arenë ka bërë që Hulu, Disney dhe Apple të përfshijnë K-drama në platformat e tyre të transmetimit gjithashtu.

Në përgjithësi, kjo është një gjë e mirë. Por ndonjëherë përparimi është gjithashtu i hidhur. Sado i lumtur që jam që K-drama po kalon momentin e saj në Amerikë, nuk mund të mos ndalem se sa e vështirë mund të jetë të mbash kulturën që të kanë dhënë prindërit e tu emigrantë. Atëherë dhe tani.